O konfliktach i przepychankach

Co za tym stoi? Sportowa złość, wywołana chwilową zwyżką adrenaliny czy może inne, bardziej prywatne uprzedzenia?

Wimbledon nie całkiem biały

Jak nakazuje tradycja, każdy zawodnik musi wyjść na tenisowy pojedynek w białym, wierzchnim okryciu. Jeśli tego nie zrobi może go spotkać dotkliwa kara - dyskwalifikacja. Ludzie są różni, stroje są różne, jak zatem przełamać sztywne zasady na angielskiej trawie?

Ile jest sióstr Williams?

Któż nie zna Amerykańskich tenisistek Sereny i Venus Williams. Czy są tylko dwie?

Co łączy Svetę Kuznetsovą z Andreyem Kuznetsovem?

Każdy fan sportu, a w szczególności tenisa zna zapewne utytułowaną tenisistkę rosyjską Svetlanę Kuznetsova. Czy łączy ją coś z młodym utalentowanym rosyjskim tenisistą, mistrzem juniorskiego Wimbledonu?

Nieszczery challenge

Czy system sprawdzający miejsce odbicia piłki od podłoża jest bezbłędny? Na jakiej zasadzie funkcjonuje i dlaczego jest tak kosztowny? Dlaczego powstaje wokół niego tak wiele kontrowersji?

22 lutego 2013

Wimbledon nie całkiem biały

Niewątpliwie w historii turniejów tenisowych, jednym z najważniejszych wydarzeń, o ile nie najważniejszym, jest Wimbledon. Tak było, jest i zapewne będzie jeszcze przez długie lata. Króciutko przystrzyżona zielona trawa, truskawki, szampan to znaki szczególne londyńskiej imprezy. Dziś jednak o stroju, białym wimbledońskim mundurku. Jak nakazuje tradycja, każdy zawodnik musi wyjść na tenisowy pojedynek w białym, wierzchnim okryciu. Jeśli tego nie zrobi może go spotkać dotkliwa kara - dyskwalifikacja. Ludzie są różni, stroje są różne, jak zatem przełamać sztywne zasady na angielskiej trawie? Czy to w ogóle możliwe? Okazuje się, że z każdej sytuacji można wybrnąć. Byli tacy, którzy swojego dopięli i zapisali się w tenisowej historii na długie lata.

W zasadzie trudno ocenić, czy ktoś, kto wyjdzie na pojedynek w stroju innym niż biały robi coś złego, moim zdaniem nie. Jednak tradycja pozostaje tradycją. To dokładnie tak, jak każdy z nas założyłby garnitur lub przynajmniej koszulę na rozmowę kwalifikacyjną, tak tam obowiązują inne, powszechnie znane reguły. W zeszłym tygodniu pomyślałem: (...) co kraj, to obyczaj, podczas przyglądania się strojom "władz" turnieju w Katarze, a konkretniej, białym togom szejków, czy też czarnej todze tamtejszej szejkini. Wniosek jest jeden, nie można od razu skreślić panujących gdzieś zasad, nawet jeśli dotyczą czegoś tak indywidualnego jak strój, bowiem zdecydowana większość uważa to za plus, wcale nie traktując tego, jako przejaw starej tradycji, ale jako dodatkowy wyznacznik rangi wimbledońskiego turnieju, coś bez czego trudno byłoby się obyć.

W każdym razie zawsze znajdą się tacy, którzy szukają metody, jak obejść pewne reguły i dobrze, wtedy poza tenisem, który jest tam najważniejszy, można w kilku zdaniach skomentować także inne aspekty tenisowego widowiska.

Ktoś Was zapyta co kojarzy się Wam z balem studniówkowym? Na pewno znajdzie się osoba, kto wspomni o czerwonym, nazwijmy to kulturalnie okryciu niewierzchnim. Mecz to nie studniówka, a już na pewno wimbledoński mecz, jednak Tatiana Golovin zdecydowała się na odważny krok. W 2007 roku, a więc w czasie, kiedy już bardzo pilnie śledziłem poczynania na światowych kortach, pod lśniąco białą, schludną sukienką ukryła... krwistoczerwoną bieliznę, która wywołała u zgromadzonej publiczności mieszane uczucia.

Nawiązując do tego incydentu, nie mogę nie wspomnieć o późniejszych wydarzeniach, bliskich temu z angielskiej trawy. Venus Williams zaszokowała szerokie grono ludzi, przyodziewając bieliznę bardzo zbliżoną do koloru jej skóry, co z daleka, mówiąc łagodnie, budziło spore wątpliwości. Dość o bieliźnie, wróćmy do tematu. Skoro wspomniałem już o Amerykance, powiem jeszcze o dość imponującej kreacji, którą zaprezentowała światu w 2011 roku na londyńskiej trawie. Strój zawierał w sobie sporo złotych elementów, jednak z daleka dość niezauważalnych, natomiast należy go zaszufladkować do grupy tych najbardziej niekonwencjonalnych. 


Cofnijmy się do przełomu lat 80 i 90 ubiegłego stulecia, w którym doszło do niecodziennej sytuacji, za sprawą Andre Agassiego, który opuścił kilka Wimbledonów, w związku z niechęcią dostosowania się do panującej tam białej mody. W kolejnej edycji pojawił się w stroju, który daleko odbiegał od przyjętych norm, znaczącą jego część zajmowały zielone pasy, a wyraz protestu był w nim łatwo zauważalny.

Choć strojów o kolorystyce tak bardzo różniącej się od przyjętych reguł było niewiele, niekiedy zdarzało się, że i te białe wzbudzały nie mniejsze kontrowersje, za sprawą swojego kształtu czy też zastosowanego materiału. Zapewne mało kto wie coś więcej o Suzanne Lenglen, choć wielu kibiców tenisa niejednokrotnie o niej słyszało. Za sprawą wielkoszlemowego French Open, gdzie jeden z kortów został nazwany na cześć wybitnej tenisistki, która grała w tenisa tuż po pierwszej wojnie światowej i była w zasadzie jedną z pierwszych tak znanych kobiecych gwiazd sportowych. Niejednokrotnie 
występowała na światowych kortach w stroju, powiedzielibyśmy dziś - baletnicy.

Jak widać, na te najdziwniejsze stroje pozwalali sobie dość często ci najlepsi z najlepszych tenisistów, czy byli na specjalnych prawach? Uważam, że nie. Poprę to przykładem, którego napotkałem śledząc dokumentacje fotograficzną Wimbledonu. Zapewne nielicznym z czytających jest znana postać Anne White, nie mówiąc już o szczegółach jej kariery zawodniczej. Zapisała się ona w głowach londyńskiej publiczności właśnie za sprawą nietypowego ubioru. Wystąpiła na jednym z głównych kortów w białym błyszczącym kombinezonie. Mecz pierwszej rundy przegrała, jednak jak sądzę, sama po dziś dzień dobrze to wspomina. Nie mówiąc już o pozostałym gronie wiernych kibiców londyńskiej imprezy, którzy zapewne zapamiętają na długo kontrowersyjną Amerykankę.

Ciężko jednoznacznie ocenić wybory, których dokonali wspomniani przeze mnie zawodnicy, jednak z mojej perspektywy bardzo dobrze się stało, że znaleźli się tacy, którzy pokazali coś innego, często wyjątek od reguły, skłania do myślenia, że sama zasada jest dobra. Czy na innych tenisowych turniejach zdarzają się podobne sytuacje? Zdecydowanie tak, nie zapominajmy o Amerykance Mattek-Sands, która niejednokrotnie szokowała swoimi strojami, np. poprzez zakładanie getrów czy też występowanie w kowbojskim stroju. Warto czasami spojrzeć na sportowe widowisko z nieco innej perspektywy, a ci pozytywnie nakręceni zdecydowanie nam to ułatwiają.

21 lutego 2013

Nieszczery challenge

Czy system sprawdzający miejsce odbicia piłki od podłoża jest bezbłędny? Na jakiej zasadzie funkcjonuje i dlaczego jest tak kosztowny? Dlaczego powstaje wokół niego tak wiele kontrowersji? Czas poznać od podszewki system Hawk-eye, w Polsce zwany często sokolim okiem.

Początki dyskusji na temat wprowadzenia elektronicznych mechanizmów, ułatwiających poprawne sędziowanie i niwelujących niedoskonałą percepcję ludzkiego oka, datują się na późne lata 90-te ubiegłego stulecia. Mówiono, że sport powinien być czysty, sędziowanie możliwie sprawiedliwe, a więc dlaczego nie wspomóc go rozwijającą się branżą elektrotechniczną, która z roku na rok, a niekiedy nawet częściej, wprowadza coraz to dokładniejsze i bardziej precyzyjne urządzenia. Zajęły badaczom niemal dwa lata przygotowania systemu na tyle skutecznego, by mógł pomóc w dokonywaniu sędziowskich decyzji. Tak też się stało - komputer wkroczył do gry.

Rok 2001 był niewątpliwie przełomowym w tej sprawie. Wtedy to po raz pierwszy w profesjonalnym sporcie, na wysokich rangą zawodach zastosowano sokole oko. Ktoś zapyta, który turniej z tenisowego cyklu jako pierwszy miał możliwość wykorzystania dobrodziejstw nowej cywilizacji? Otóż odpowiedź brzmi żaden. Pierwszą dyscypliną sportową "zaszczyconą" systemem sprawdzającym był krykiet.

Nie musieliśmy długo czekać, aby podobna technologia pojawiła się także w tenisie ziemnym. Podpatrzono, wprowadzono poprawki i tak w 2002 roku w rozgrywkach Davis Cup, Hawk-eye zaczął raczkować w tenisowym świecie. Jeżeli mówimy o pierwszych turniejach, które pokusiły się o system sprawdzający, należy wspomnieć o turnieju w Miami, natomiast w Wielkim Szlemie w 2003 roku zaczęto wykorzystywać go w Australian Open.

Miało być o kontrowersjach, a jest o historii, do rzeczy!

Zanim omówię, co w systemie sprawdzającym wzbudza wątpliwości i pobudza do dyskusji, przedstawię pewne grafiki.



Czy wszystkie przedstawione sytuacje, osądzające piłkę jako dobrą, są rzeczywiście słuszne i niepodważalne? Okazuję się że nie. Hawk-eye popełnia błędy, co prawda nie są one znaczącego kalibru, jednakże ślady najbardziej sporne, niekiedy mogą obnażać niedoskonałości systemu. Dlaczego tak się dzieje?

Kiedy system rozstrzygający pojawiał się na tenisowych arenach, działał on w oparciu o 6 kamer, zlokalizowanych wysoko nad powierzchnią kortu, które wykonywały do 500 zdjęć na sekundę, na podstawie fotografii z niezależnych, ale odpowiednio zlokalizowanych urządzeń, system generował dane położenie piłki. Na podstawie jej wymiarów i właściwości fizycznych (podatność na odkształcenia) ustalał miejsce w jakim piłka ślizgała się po powierzchni - w ten sposób powstawał ślad. Jakie zmiany zeszły dziś w systemie sprawdzającym? Obecnie używanych jest więcej kamer, wykonujących bardziej dokładne obrazy, w związku z czym system dokonuje bardziej precyzyjnych obliczeń. Jednak gdy piłka leci z bardzo dużą prędkością (czyt. >200km/h), mimo dużej ilości klatek na sekundę, obraz nie jest dostatecznie płynny, by praktycznie bezbłędnie generować miejsce styku piłki z ziemią. Błąd pomiarowy wynosi do 3,6mm. Stąd zdarzające się dyskusje, po rozstrzygającym i niepodważalnym rezultacie systemu wydają się być słusznymi w niektórych skrajnych sytuacjach.

Przyjrzyjmy się po raz kolejny zaprezentowanej grafice, niekiedy zauważamy, że ślad jest nienaturalnie rozciągnięty. Biorąc poprawkę na poślizg piłki na podłożu, otrzymujemy mimo wszystko obraz nie do końca zgodny z rzeczywistością. Z tą wiedzą, wydają mi się nieuzasadnione głosy publiczności, skandującej czy buczącej na zawodnika, który odważył się podważyć decyzję sokolego oka.

Pomimo tego, iż Hawk-eye nie jest systemem bezbłędnym, jego rola w tenisowym sędziowaniu jest znaczna i niewątpliwie przyczynił się on do wyeliminowania znacznej ilości błędów. Bądź co bądź, nawet najbardziej wprawny obserwator nie jest w stanie obserwować piłki dokładniej niż wyspecjalizowane kamery zawieszone nad tenisowym kortem. Mam nadzieję, że w miarę postępu technicznego, nawet te najbardziej skrajne ślady, nie będą wzbudzały wątpliwości co do słuszności podjętej decyzji.

18 lutego 2013

Urszula Radwańska w turnieju głównym w Dubaju!

Urszula Radwańska bardzo udanie zaprezentowała się w kwalifikacjach turnieju na twardych kortach w Dubaju. Polka przebrnęła trzy rundy i tym samym awansowała do głównej drabinki turniejowej, dołączyła do starszej siostry Agnieszki.

Turniej w Dubaju jest w tym roku wyjątkowo mocno obsadzony, a wystąpią w nim między innymi: Agnieszka Radwańska, Victoria Azarenka, Serena Williams czy Angelique Kerber.

Wyniki pojedynków Urszuli w kwalifikacjach:

1 runda: Radwańska - Amanmuradova 7:5 6:3
2 runda: Radwańska - Beygelzimer 6:2 4:6 6:3
3 runda: Radwańska - Nara 6:3 6:3

Ile jest sióstr Williams?

Któż nie zna Amerykańskich tenisistek Sereny i Venus Williams. Nie trzeba interesować się tenisem by usłyszeć o ich niezwykłych sukcesach na przestrzeni ostatniej dekady. Sam tylko Wimbledon Amerykanki wygrały w singlu wspólnie bagatela... 10 razy. Każda z nich wygrała niemal 50 turniejów z cyklu WTA Tour (Serena 47, Venus 44). Są córkami Oracene Price i Richarda Williamsa. Którzy do aż po dziś dzień widnieją w tenisowych informatorach jako trenerzy i opiekunowie sióstr odczas zawodów.

Czy jednak Serena i Venus to ich jedyne córki? Nie!

Serena i Venus mają jeszcze 2 siostry. W sumie jest ich 4. Amerykanki miały jeszcze przyrodnią siostrę Yetunde, która zginęła w tragicznych okolicznościach. Została postrzelona w ulicznej strzelaninie, krótko po tym zdarzeniu zmarła w szpitalu.

Strach pomyśleć co działo by się w kobiecym tenisie gdyby wszystkie siostry Williams uczestniczyły w profesjonalnych rozgrywkach :). Dominacja byłaby zapewne jeszcze większa.

Chcielibyście aby w profesjonalnych rozgrywkach grały wszystkie z sióstr?

Co łączy Svetę Kuznetsovą z Andreyem Kuznetsovem?

Każdy fan sportu, a w szczególności tenisa zna zapewne utytułowaną tenisistkę rosyjską Svetlanę Kuznetsova. Rosjanka dwukrotnie sięgała po zwycięstwo w turniejach tenisowych zaliczanych do Wielkiego szlema, a było to w 2004 roku w nowojorskim US Open oraz w 2009 roku w paryskim French Open. Svetlana pochodzi z bardzo usportowionej rodziny. Jej ojciec trenuje wielu uznanych na całym świecie kolarzy, medalistów olimpijskich, trenował także matkę Kuznetsovej, która to jest 6-krotną mistrzynią świata i 20-krotną rekordzistką świata w tej właśnie dyscyplinie. Brat Svetlany także osiągał sukcesy na międzynarodowej arenie kolarskiej. Swetlana nie poszła jednak w ślady rodziców i zdecydowała się postawić na tenis, w którym także osiągnęła bardzo wiele.

Sympatykom tenisa nie jest zapewne obce również nazwisko młodego, utalentowanego 22-letniego rosyjskiego tenisisty Andreya Kuznetsova, który to wywalczył w swojej juniorskiej karierze zwycięstwo na kortach Wimbledonu.

Co jednak łączy Svetlanę i Andreya? Okazuje się, że w zasadzie nic! Zbieżność nazwisk jest tutaj niebywała, jednak więzy krwi między nimi nie występują. W życiu prywatnym znają się oni jednak całkiem dobrze, za sprawą reprezentowania swojego kraju na arenie międzynarodowej. 

A czy Wy zastanawialiścię się kiedyś czy coś ich łączy?

Steffi Graf

Steffi Graf, właściwie Stefanie Maria Graf urodziła się 14 czerwca 1969 roku w niemieckim Mannheim, występująca na światowych kortach od 1982 do 1999 roku. jedna z najwybitniejszych zawodniczek w historii tej dyscypliny. Prywatnie żona Andre Agassiego, mają wspólnie dwójkę dzieci.

Tie-break

Tie-break jest dodatkowym gemem w rozgrywanym secie, swojego rodzaju dogrywką, kiedy na tablicy widnieje rezultat 6:6 w gemach. Dosłownie tie-break znaczy "przełamanie remisu". 
Tenisowy tie-break został wprowadzono w latach 70. XX wieku. Dodatkowego gema, a w konsekwencji całego seta, zdobywa gracz, który jako pierwszy uzyska w nim siedem punktów i jednocześnie ma co najmniej dwa punkty przewagi nad przeciwnikiem. Jeżeli w tie-breaku widnieje wynik 6:6, aby rozstrzygnąć go na własną korzyść musimy doprowadzić do rezultatu 8:6, jeśli jest 7:7 - potrzebujemy 9:7 itd.
Pierwszy serw w dodatkowym gema ma tenisista, który zaczynał serwować w danym secie. Zmiana podającego następuje po pierwszym punkcie, a później kolejno po każdych dwóch rozegranych punktach. Serwujący jako drugi znajduje się w teoretycznie nieco lepszej sytuacji, bowiem jako pierwszy zdobywa piłkę setową w sytuacji, kiedy oboje zawodnicy wygrywają punkty rozgrywane przy ich własnym podaniu. Po każdych 6 rozegranych wymianach następuje zmiana stron kortu, na których grają zawodnicy.
Punkt zdobyty w dodatkowym gemie przy serwisie rywala, zwykło nazywać się mini-breakiem.
W zapisie wyniku rozegranego meczu, rezultat tie-breakowy umieszczany jest w nawiasie tuż za wynikiem seta: 7:6(7:3). Niekiedy zapisuje się tylko liczbę punktów jaką uzyskał zawodnik, który poniósł w tie-breaku porażkę, stąd możemy spotkać zapis: 7:6(3)
Początkowo tie-break nie obowiązywał w decydującym secie spotkania, motywowano to tym, aby dwie rozegrane wymiany nie mogły zadecydować o wyniku całego spotkania. Obecnie prawie we wszystkich zawodach przy stanie 6:6 w ostatnim secie jest grany tie-break. Wyjątek stanowią trzy z czterech turniejów wielkoszlemowych: Australian Open, Roland Garros i Wimbledon (zarówno w rozgrywkach kobiet jak i mężczyzn) oraz rozgrywki o Puchar Davisa (mężczyźni) i Puchar Federacji (kobiety), a także zawody na igrzyskach olimpijskich.
Najdłuższy tie-break rozegrany był przez Ballereta i Couillarda w Monako. Zakończył się on wynikiem 36:34 Jednak nie może zostać on uznany za oficjalny rekord, ponieważ na stołku sędziowskim nie zasiadał sędzia z uprawnieniami rozgrywek cyklu ITF. Oficjalnego rekordzisty nie ma. Dlaczego? Ponieważ najdłuższy tie-break zakończył się wynikiem 20:18 i został osiągnięty kilkukrotnie.

A jak Wy sądzicie, czy wprowadzenie dodatkowego gema to dobry pomysł? Zachęcam do dyskusji.

Szczęśliwa 13! Azarenka lepsza od Williams

Trzynasty pojedynek Victorii Azarenki z Sereną Williams okazał się szczęśliwym dla Białorusinki, która po niezwykle emocjonującym spotkaniu pokonała Amerykankę 7:6 3:6 6:3 w finale turnieju w Doha. Obroniła tym samym wywalczony tu przed rokiem tytuł.

Finał rozpoczął się nerwowo. Obie zawodniczki prowadziły wyrównaną grę, grały precyzyjnie i agresywnie. W końcówce seta przycisnęła Williams, która objęła prowadzenie 6:5 i 30:15 w gemie serwisowym Azarenki, która to nie poddając się, zdołała doprowadzić do tie breaka. Dodatkowy gem przyniósł zebranej publiczności wiele emocji i zwrotów akcji. Białorusinka szybko wyszła na 5:2 i wydawało się, że nic nie jest w stanie jej powstrzymać, kiedy to do głosu doszła Williams wygrywając kolejne 4 punkty, co zaowocowało piłką setową. Jednak po emocjonującej akcji Azarenka obroniła setbola, co niewątpliwie dodało jej skrzydeł. Kolejne dwa punkty również rozstrzygnęła na swoją korzyść wygrywając pierwszego seta 7:6 (6).

Drugi set rozpoczął się pomyślnie dla tenisistki urodzonej w Mińsku. Kiedy to wydawało się już, że nic nie powtrzyma Azarenki przed obroną tytułu, wtedy do głosu doszła Amerykanka. Posyłała piłki z zawrotną prędkością i niebywałą precyzją, co błyskawicznie przyniosło efekty i po niespełna 2 godzinach walki rozstrzygnęła drugiego seta na swoją korzyść wynikiem 6:3.

Trzeci set był wielką zagadką dla wszystkich zgromadzonych kibiców. Większość spodziewała się kontynuacji znakomitej passy Williams z końcówki drugiego seta. Nic bardziej mylnego. Na tablicy wyników szybko pojawił się wynik 3:0 dla Azarenki. Był to moment od którego obie tenisistki wzniosły się na najwyższy poziom swoich umiejętności tenisowych. Wygrywając swoje podania raz za razem. Williams posłała w jednym ze swoich gemów serwisowych bagatela 4 asy. Niestety coraz lepiej funkcjonujące podanie Amerykanki nie wystarczyło na Białorusinkę, która do końca seta utrzymała swój serwis i rozstrzygnęła seta i mecz wygrywając 6:3.

W trakcie meczu można było niejednokrotnie zauważyć gesty uznania obu zawodniczek wobec znakomitych zagrań rywalki. Mimo, że to Białorusinka sięgnęła po swój 16 tytuł w karierze, straci ona pozycję liderki na rzecz... Sereny Williams. Bowiem Amerykanka uzyskała dodatkowe punkty do rankingu, występując w Katarze po raz pierwszy w swojej karierze. Okazja do rewanżu za dzisiejszy finał może się nadarzyć już za niespełna tydzień, gdyż obie panie zgłosiły się do zbliżającego się turnieju w Dubaju. Trzymam kciuki za kolejną, ogromną dawkę pozytywnych emocji.

WTA Doha Finał: Victoria Azarenka - Serena Williams 7:6 3:6 6:3

17 lutego 2013

Radwańska leci do Dubaju

Czas zapomnieć o niepowodzeniu w półfinałowym spotkaniu Agnieszki Radwańskiej z Victorią Azarenką. Polka już w przyszłym tygodniu zagra w kolejnym turnieju i to bardzo dla niej istotnym - jedzie do Dubaju jako obrończyni tytułu wywalczonego w 2012 roku. Wówczas pokonała w finale Julię Goerges.


Lot do Dubaju jak z Wrocławia do Warszawy. Miasta te (Dubaj i Doha) dzieli w linii prostej zaledwie 300km. Przelot będzie zatem błyskawiczny i nie możemy mówić o problemie zmiany strefy czasowej.

Historyczna Serena

Od poniedziałku (18 lutego) Serena Williams powróci na miejsce pierwsze rankingu WTA Tour stając się tym samym najstarszą liderką tego rankingu od czasu jego wprowadzenia w 1973 roku. 

Trudno znaleźć w tenisowym dorobku Sereny Williams jakiekolwiek luki. Czy jest jeszcze coś czego nie osiągnęła? Okazuję się, że tak.

Williams czy Azarenka?

Tenisowy świat zaciera ręce na finałowe spotkanie Victorii Azarenki z Sereną Williams w finale turnieju w Doha. Czy uda się Białorusińce obronić tytuł wywalczony tu przed rokiem? Zadanie będzie "bardziej" niż trudne.

Przyglądam się suchym statystykom, analizuje je - wniosek jest jeden, Williams wygra bez trudu w dwóch setach. Czy na pewno? Choć na papierze Serena wygrała z Victorią jedenaście meczów przegrywając zaledwie jeden, losy niedzielnego finału nie są tak oczywiste.

Azarenka znów lepsza od Radwańskiej

Minął dokładnie rok od ostatniego spotkania Victorii Azarenki z Agnieszką Radwańską. Białorusinka ponownie okazała się lepsza i osiągnęła finał turnieju w Doha pokonując Radwańską 6:3 6:3.

Przed rozpoczęciem meczu wszyscy zadawali sobie pytanie: Czy Agnieszka jest w stanie przerwać znakomitą passę Azarenki i triumfować w półfinałowym spotkaniu? Odpowiedzi były podzielone, choć większość faworyzowała Białorusinkę.